บทที่ 12 หนีเสือปะจรเข้ (เขาว่าหลวงพี่เป็น...ผู้มีอิทธิพล The series)

บทที่ 12  :  หนีเสือปะจระเข้


เขาว่าหลวงพี่เป็น...ผู้มีอิทธิพล

โดยพระธาดา จรณธโร 
ประธานมูลนิธิธรรมชาติพิสุทธิ์ (องค์กรสาธารณประโยชน์)
......................................


          ธรรมทายาทรุ่นเนื้อนาบุญนี้โชคดีมาก เพราะพระเดชพระคุณหลวงพ่ออนุญาตให้ไปปฏิบัติธรรม ณ สถานที่พิเศษแห่งหนึ่งซึ่งปกติจะให้เฉพาะบุคลากรภายในที่อุทิศชีวิตทำงานพระศาสนามาหลายปีแล้วเท่านั้นเข้าไปใช้ได้ สถานที่แห่งนี้พร้อมทุกอย่างตามหลักสัปปายะสี่คือ ที่อยู่เป็นที่สบาย อาหารเป็นที่สบาย บุคคลเป็นที่สบายและธรรมะเป็นที่สบาย

หลักสัปปายะ 4 มีที่อยู่เป็นที่สบาย อาหารเป็นที่สบาย
บุคคลเป็นที่สบาย และธรรมะเป็นที่สบาย

ธรรมะเป็นที่สบาย หนึ่งในสัปปายะ 4

          พวกเราปฏิบัติธรรมกันที่นี่อย่างมีความสุข เพราะธรรมทายาทส่วนใหญ่ทิ้งภาระทางโลกมาชั่วคราวเพื่อบวชบูชาธรรมพระเดชพระคุณหลวงพ่อ เมื่อจบโครงการแล้วก็ลาสิกขากันไป ที่เหลืออยู่ก็คือผู้ที่มีเป้าหมายในการบวชแบบวันต่อวัน ซึ่งจะต้องเข้ารับการอบรมเป็นพระนวกะ และเข้าหลักสูตรเพื่อเตรียมเป็นบุคลากรภายในของวัดพระธรรมกายต่อไป รวมแล้วนับแต่เป็นธรรมทายาทถึงวันที่ผ่านการอบรมเพื่อบรรจุเข้ารับบุญตามหน่วยงานต่างๆนั้นใช้เวลาเกือบสามปีทีเดียว ("การรับบุญ" เป็นคำที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อใช้แทนการทำงาน เพื่อตอกย้ำว่า มันไม่ใช่การทำงานแบบทางโลกที่มีผลตอบแทนเป็นสินจ้างรางวัล แต่มันคือการทำงานที่มีผลตอบแทนเป็นบุญ) 

        จำได้ว่าเมื่อกลับมาจากปฏิบัติธรรมพิเศษ เพราะใกล้จะปิดโครงการธรรมทายาทรุ่นบูชาธรรมแล้ว วันหนึ่งมีพระพี่เลี้ยงซึ่งดูแล้วอายุยังน้อยมากๆ ท่านสั่งหลวงพี่ว่า “ธาดา ช่วยเอาเอกสารนี้ไปพิมพ์ให้หน่อย” มันแปล๊บเข้ามาในใจของหลวงพี่ว่า เมื่อก่อนงานอย่างนี้มันจะมาถึงมือเราไหม? แต่ก็ตอบท่านไปว่า “ได้ครับผม” ปรากฎว่าเมื่อจบโครงการพระพี่เลี้ยงรูปนั้นท่านก็ลาสิกขาไปเพราะท่านกำลังเรียนมหาวิทยาลัยอยู่

ผู้บวชที่หลัง(อาวุโส) ต้องเคารพผู้บวชก่อน (ภัณเต)
 เพื่อลดความถือตัว ไม่ว่าคุณจะเป็นใครมาจากไหน
ขอขอบคุณภาพ : www.webkal.org

       นี่คือความงดงามของธรรมะวินัย จึงเข้าใจเลยว่าทำใมเหล่าเจ้าชายซึ่งเป็นพระญาติของพระพุทธเจ้าเมื่อเวลาจะออกบวชจึงให้ช่างตัดผมบวชก่อน ตัวเองยอมบวชทีหลังเพราะเป็น วินัยสงฆ์ ว่าผู้บวชทีหลัง(เรียกว่าอาวุโส) ต้องเคารพนับถือผู้บวชก่อน(เรียกว่าภัณเต) ทั้งนี้ก็เพื่อลดความถือตัว คุณจะเป็นใครมาจากไหนก็ช่าง เมื่อมาบวชแล้วก็ต้องเคารพกันตามลำดับการบวชก่อนหลัง

         นับจากการบวชครั้งแรกเพื่ออุทิศบุญกุศลให้โยมแม่ ได้อยู่กุฏิจากบนพื้นที่สองพันไร่สมัยยังเป็นทุ่งนาฟ้าโล่งเมื่อปี 2528 เป็นช่วงระยะเวลา 3 อาทิตย์นั้น 19 ปีให้หลัง ในปี 2547 วัดพระธรรมกายได้วิวัฒนาการมาไกลมากแล้ว ตอนอยู่ญี่ปุ่นเมื่อตัดสินใจลาออกจากงานมาบวชนั้น หลวงพี่ได้ทำงานทางโลกมาถึงยี่สิบปีแล้ว ความตั้งใจของหลวงพี่ก็คือ มาบวชก็เพื่อจะได้พักจากงานหยาบ จะได้มานั่งสมาธิเยอะๆ ไม่ต้องปวดหัวกับเรื่องการบริหารงาน บริหารเงิน บริหารคนอีกต่อไป  

  หลวงพี่ไม่รู้หรอกว่าตัวเองกำลังหนีเสือเพื่อมาเจอจระเข้  

         ยังไม่ทันอบรมหลักสูตรบุคลากรใหม่เสร็จดี หลวงพี่ก็ถูกชักนำให้เข้าไปมีส่วนร่วมในการนำเอาแนวทางการบริหารสมัยใหม่มาปรับใช้ภายในวัดพระธรรมกาย(ซึ่งก็มีการบริหารงานที่ดีมากๆอยู่แล้ว) จึงต้องเข้าประชุมบ่อยมาก จะว่าไปก็คล้ายๆตอนก่อนมาบวชเลย ที่ต่างกันก็คือตอนอยู่ทางโลกมีหยุดพักเสาร์อาทิตย์ แต่อยู่ที่วัดไม่มีวันหยุด หลวงพี่รับบุญแนวนี้อยู่ตลอดหกพรรษาแรกของการบวช! (Oh my Buddha อยากอุทานแบบฝรั่งจริงๆ) แต่หลวงพี่ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรหรอกนะ เพราะถือหลักว่า ว่าอย่างไรว่าตามกัน อะไรที่หมู่คณะมอบหมายให้ทำก็ถือว่าเป็นบุญ

         เมื่อประมาณพรรษาที่สองของการบวชทางวัดริเริ่มให้มีโครงการปฏิบัติธรรมระยะยาว พูดง่ายๆคืองานหลักคือการนั่งสมาธิ หลวงพี่อยากจะเข้าโครงการนี้ เอ่อ..มาก..ถึงมากที่สุด เพี่อนที่บวชพร้อมกันได้เข้าโครงการนี้หลายรูป แต่เพราะมีความรับผิดชอบที่ได้รับมอบหมายจากหมู่คณะอยู่ ก็บอกตัวเองว่าเอาไว้รุ่นต่อๆไปค่อยสมัครเข้าโครงการนี้ก็แล้วกัน ภัณเตเยอะแยะที่ท่านบวชก่อนเราตั้งนานท่านก็ไม่มีโอกาสเหมือนกัน 

        นอกจากงานประจำในกองวางแผนและพัฒนาแล้ว (กองนี้มีหลวงพี่เป็นหัวหน้ากองคนแรกและคนสุดท้าย เพราะตั้งขึ้นมาเฉพาะกิจ) บุญอดิเรกของหลวงพี่ก็คือการลงเทศน์สอนตามศูนย์ปฏิบัติธรรมต่างๆ (ซึ่งก็เหมือนกับพระรูปอื่นๆ)  ตอนบวชใหม่ๆก็มีโอกาสได้เป็นพระพี่เลี้ยงในโครงการอุปสมบททั้งรุ่นปกติและรุ่นนานาชาติด้วย 

        มีเรื่องหนึ่งที่หลวงพี่ประทับใจไม่หายตอนอยู่พรรษาสาม ประมาณสิบนาฬิกาของวันหนึ่ง...ผู้ประสานงานโทรมาหา บอกว่า

"พระอาจารย์ของสำนักต่างประเทศ ติดธุระกันหมด มีชาวออสเตรเลียคนหนึ่ง อยากมาฝึกนั่งสมาธิ อยากให้หลวงพี่ช่วย"

         เมื่อหลวงพี่ไปถึงห้องที่ผู้ประสานงานจัดไว้ก็พบเด็กหนุ่มหน้าตาเหมือนคนจีนนั่งรออยู่ สอบถามได้ความว่าพ่อแม่เป็นคนจีนแต่ตัวเองเกิดในออสเตรเลีย จึงพูดอังกฤษสำเนียงออสซี่ชัดเปรี๊ยะ (ส่วนหลวงพี่ก็พูดภาษาอังกฤษสำเนียงคนไทยฟังสบายหู) เขาเล่าให้ฟังว่าตระเวนไปเรียนฝึกสมาธิมาหลายประเทศแล้ว ในที่สุดก็มีคนแนะนำให้มาวัดพระธรรมกาย หลวงพี่บอกเขาว่าวันนี้เวลาน้อยเพราะเดี๋ยวจะต้องไปฉันเพล หลวงพี่จะแนะนำการนั่งสมาธิโดยใช้คำสอนของหลวงปู่และหลวงพ่อ หลวงพี่แค่เปลี่ยนคำพูดของท่านเป็นภาษาอังกฤษเท่านั้น ให้เขาหลับตาแล้วทำตามไปง่ายๆ เพียงแค่สิบห้านาทีหลวงพี่ก็ให้เขาค่อยๆลืมตาแล้วถามความรู้สึกของเขา เจ้าหนุ่มบอกว่า Amazing! ไม่นานนักหนุ่มน้อยคนนี้ก็มาบวชอยู่ที่วัดพระธรรมกายจนถึงบัดนี้แปดเก้าปีแล้ว!

         ประมาณปี 2552 หลวงพี่ได้รับนิมนต์ให้ไปภูเก็ตเกือบทุกเดือนเพื่อนำชาวต่างชาตินั่งสมาธิในโครงการ Middle way meditation ที่ศูนย์ปฏิบัติธรรมภูเก็ต รู้สึกคล้ายๆย้อนยุคไปสมัยทำงานที่นั่งเครื่องบินไปสอนที่โน่นที่นี่ นอกจากนี้หลวงพี่ยังได้เยือนถิ่นเก่าคือสถาบันเทคโนโลยี่แห่งเอเซีย (AIT) เพื่อเทศน์สอนให้แก่นักเรียนต่างชาติที่นั่นอีกหลายครั้ง .. คงไม่ค่อยมีใครรู้ว่าหลวงพี่เรียนจบมาจากสถาบันไหน ไม่อย่างนั้นคงได้มีโอกาสกลับไปเทศน์สอนรุ่นน้องบ้าง

         ในปี 2553 หลังจากบวชได้หกพรรษา พระเดชพระคุณหลวงพ่อมีนโยบายให้จัดศูนย์บวชอุบาสิกาแก้วหน่ออ่อนทั่วประเทศ โดยให้พระที่รับบุญอยู่ภายในวัดพระธรรมกายได้ออกไปเป็นหัวหน้าศูนย์ หน่วยงานที่หลวงพี่สังกัดอยู่นั้นได้รับผิดชอบพื้นที่ภาคเหนือตอนล่าง หลวงพี่เอาบัญชีรายชื่อจังหวัดที่สามารถเลือกไปได้มาดู   ความคิดแว้บแรกที่ผุดขึ้นมาในใจก็คืออยากไปที่ไกลๆในป่าในเขา เสียดายที่ไม่ได้ดูแลภาคเหนือตอนบนไม่งั้นจะเลือกไปเชียงใหม่หรือแม่ฮ่องสอน ในที่สุดก็เลือกจังหวัดตาก แล้วอำเภออะไรดี? ดูรายชื่ออำเภอของจังหวัดตากแล้วก็เจอแม่สอด .. แต่เดี๋ยวก่อนเคยไปแม่สอดแล้ว มีที่ไหนไกลกว่านั้นมั้ย? .. มี ..

        ความทรงจำตั้งแต่สมัยเด็กๆได้ยินชื่ออุ้มผางทางสถานีวิทยุแห่งประเทศไทยเป็นประจำ เพราะเป็นฐานที่มั่นของพรรคคอมมูนิสต์แห่งประเทศไทย อีกอย่างหนึ่งก็คือเรื่องของความหนาวเย็น จะได้ยินชื่ออุ้มผางในข่าวพยากรณ์อากาศอยู่บ่อยๆ

         และแน่นอนที่สุด เมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว ก่อนไปทำงานญี่ปุ่นหลวงพี่เคยจะขับรถไปเที่ยวอุ้มผางแต่จนแล้วจนรอดก็ยังไปไม่ถึงสักที น้ำตกทีลอซูที่สวยที่สุดในประเทศไทยก็อยู่ที่นี่ แถมผืนป่าก็มีความอุดมสมบูรณ์จนขึ้นทะเบียนเป็นมรดกโลกด้วย

          และนี่คือโอกาสที่หลวงพี่จะไม่ต้องเข้าประชุมบ่อยๆเหมือนสมัยทำงานทางโลกอีกต่อไป (อ้าว เผลอบอกไปได้ยังไง?) จะได้ไปอยู่กับธรรมชาติป่าเขาแบบที่ชอบมาตั้งแต่สมัยเป็นเด็ก

         ไม่ต้องคิดอะไรมากเลย หลวงพี่เลือกไปเป็นหัวหน้าศูนย์อบรมอุบาสิกาแก้วหน่ออ่อนที่จังหวัดตาก อำเภออุ้มผาง ..

         หลวงพี่ไม่รู้หรอกว่าอะไรจะเกิดขึ้นจากการตัดสินใจครั้งนี้ ถ้าชีวิตของหลวงพี่ในช่วงเกือบห้าสิบปีแรกที่ผ่านไปยังไม่น่าสนใจพอ จากนี้ไปมันจะโลดโผนยิ่งกว่านิยายบางเรื่องเสียอีก .. หลวงพี่กำลังจะกลายเป็นผู้มีอิทธิพล หน่วยงานความมั่นคงของประเทศจะยกกำลังกันมาหาหลวงพี่เหมือนจะยกกำลังไปปราบคอมมูนิสต์ที่อุ้มผางเมื่อหลายสิบปีก่อน

.. Oh my Buddha ..

 26  ส.ค. 2559 21:37

โดยพระธาดา จรณธโร

ประธานมูลนิธิธรรมชาติพิสุทธิ์
(องค์กรสาธารณประโยชน์)

อ่านบทนำ - บทที่ 6ได้ที่ 
http://buddhisthotissue.blogsp ot.jp/2016/08/series_1.html

อ่านบทที่ 7 : ชีวิตคือการเดินทาง ได้ที่

http://buddhisthotissue.blogspot.com/2016/08/7-series.html

อ่านบทที่ 8 : Been there .. Done that ..

http://buddhisthotissue.blogspot.sg/2016/08/8-been-there-done-that-series.html

อ่านบทที่ 9 : My way
http://buddhisthotissue.blogspot.jp/2016/08/9-my-way-series.html

อ่านบทที่ 10 : ซาโยนาระ
http://buddhisthotissue.blogspot.jp/2016/08/10-series.html

อ่านบทที่ 11 : ชีวิตใหม่...ในเพศสมณะ
http://buddhisthotissue.blogspot.jp/2016/09/11-series.html