บทที่ 11 ชีวิตใหม่..ในเพศสมณะ (เขาว่าหลวงพี่เป็น...ผู้มีอิทธิพล The series)

บทที่ 11  :  ชีวิตใหม่...ในเพศสมณะ

เขาว่าหลวงพี่เป็น...ผู้มีอิทธิพล

โดยพระธาดา จรณธโร 
ประธานมูลนิธิธรรมชาติพิสุทธิ์ (องค์กรสาธารณประโยชน์)
......................................


         คืนวันนั้นหลวงพี่พักค้างที่ศูนย์โตเกียว (ก็คืนอพาร์ทเม้นท์ไปแล้ว จะไปเช่าโรงแรมนอนก็ใช่ที่) แต่เพื่อเป็นการเอาฤกษ์เอาชัยก่อนบวช จึงนั่งสมาธิทั้งคืนไม่ได้เอนหลังเลย

         พูดถึงการนั่งสมาธิทั้งคืนหรือการอยู่ในอิริยาบถสาม ยืนเดินนั่งไม่นอนนั้น คือการสมาทานธุดงค์ข้อเนสัชชิกังคัง เรียกกันสั้นๆว่าเนสัชฯ เป็นข้อปฏิบัติอย่างยิ่งยวดอย่างหนึ่งในพระพุทธศาสนาเพื่อเผาผลาญกิเลสให้เร่าร้อน

เนสัชชิกังคะ เป็นหนึ่งในธุดงค์วัตร 13

         สมัยหลวงพี่เข้าวัดใหม่ๆ ตอนนั้นยังไม่มีสวนพนาวัฒน์ ได้มีโอกาสตามหมู่คณะขึ้นไปนั่งสมาธิที่สวนบัวรีสอร์ทจังหวัดเชียงใหม่ และได้ไปที่อุทยานแห่งชาติดอยสุเทพ-ปุยด้วย ที่นี่เองที่ได้มีโอกาสปฏิบัติธรรมกับพระเดชพระคุณหลวงพ่อธัมมชโย ได้ฟังธรรมะที่หาฟังได้ยาก อีกทั้งปกิณกะเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยบุญบันเทิงอีกมากมาย อย่างเช่นตำนานยอดกัลยาณมิตรแคแสด (ลองไปถามคนเข้าวัดมานานๆดูนะว่าเธอคือใคร) จำได้ว่าคืนสุดท้ายก่อนลงจากดอยสุเทพ-ปุย มีบางท่านปรารภความเพียรอยากจะนั่งเนสัชฯยันเช้า หลวงพี่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ก็เลยลองนั่งกับเขาด้วย เริ่มนั่งกันตั้งแต่ประมาณสี่ทุ่ม ผลเป็นอย่างไรหรือ? ต้องบอกว่าสู้ไม่ไหว ปวดขา ปวดหลังแทบแย่ นั่งได้ไม่ถึงตีสองก็ต้องยอมแพ้ แล้วก็เข็ดไม่กล้านั่งเนสัชฯเลยอีกเป็นสิบปี เดินขึ้นยอดภูเขาฟูจิยังง่ายกว่าอีก

        มาช่วงสุดท้ายก่อนบวชตอนอยู่ญี่ปุ่นนี่เอง ที่หลวงพี่ฝึกจนสามารถนั่งสมาธิทั้งคืนได้โดยไม่ต้องเอนหลัง(ไม่ใช่เพราะสมาธิดีมากมายอะไร อาศัยความอดทนและความเพียรเป็นหลัก) แต่จะทำเฉพาะในวันพระใหญ่คืนพระจันทร์เต็มดวง และนานๆครั้งเท่านั้น ไม่ได้ทำบ่อยๆ 

         เช้าขึ้นมาวันที่ 19 ก็นั่งรถไฟไปสนามบิน (ที่จำวันที่ได้แม่นเพราะมีตราประทับที่พาสพอร์ทเล่มนั้นซึ่งยังเก็บไว้อยู่) แล้วนั่งเครื่องบินมาเมืองไทย ตอนนั้นเครื่องยังมาลงที่ดอนเมือง เพราะสุวรรณภูมิยังไม่เปิดใช้ จำได้ว่าคิดจะเข้าไปทำธุระบางอย่างที่ในกรุงเทพฯ แต่แล้วก็เกิดความคิดขึ้นว่า อุตส่าห์ลาออกจากงานจะมาบวช ถ้าเกิดไปโดนรถชนตายในกรุงเทพฯ อดบวชละก็ผิดแผนหมดเลย ว่าแล้วก็ตัดใจเรียกแท็กซี่เข้าวัดมารายงานตัวเข้าโครงการทันที

ตัดใจ ไม่ไปทำธุระในกรุงเทพฯ
ตัดสินใจเรียก taxi เข้าวัดรายงานตัวทันที 

ยังจำความรู้สึกคืนแรกของการเป็นธรรมทายาทได้ 

         มันคือการเปลี่ยนสิ่งแวดล้อมแบบกระทันหัน จะบอกว่าคล้ายเอาปลาน้ำจืดไปปล่อยทะเลก็อาจจะเกินไป แต่คงทำให้พอเห็นภาพ ทางโครงการอนุญาตให้มีข้าวของส่วนตัวได้แค่หนึ่งกล่องเล็กๆเท่านั้น ส่วนที่พักนั้นก็อยู่รวมกัน มีพื้นที่ให้ธรรมทายาทแต่ละคนกว้างประมาณเมตรเศษๆ คืนแรก(และคืนถัดๆมาและแทบทุกคืนจนถึงปัจจุบันนี้)อากาศร้อนอบอ้าวมาก นอนแทบไม่หลับ แถมยังมีเสียงกรนของเพื่อนธรรมทายาทอีก ก็นึกถึงว่าสองคืนที่แล้วนี่เอง เรายังอยู่ในอพาร์ทเมนท์ส่วนตัว กว้างขวางสบายสุดๆ แต่แล้วก็รีบสลัดความคิดนั้นทิ้งไป 

หลวงพี่ทำตัวว่านอนสอนง่าย
ให้ความเคารพพระอาจารย์ พระพี่เลี้ยง 

          เพราะเคยเป็นมาทั้งลูกน้องและผู้บังคับบัญชา จึงรู้ดีว่าอะไรจะปวดหัวเท่าหัวหน้าที่เจอลูกน้องดื้อไม่เชื่อฟังคำสั่งนั้นเป็นไม่มี หลวงพี่จึงพยายามปฏิบัติตามคำแนะนำของพระอาจารย์ พระพี่เลี้ยง แม้ว่าด้วยอายุทางโลกแล้วท่านยังอายุน้อยๆกันแทบทั้งนั้น แต่จำได้ว่าเคยได้ยินหลวงพ่อเทศน์ที่ใดที่หนึ่งว่าคนที่สามารถออกบวชก่อนเราได้แสดงว่าบุญของท่านมีมากกว่าเรา อีกอย่างเพื่อนๆธรรมทายาทที่เข้ามารายงานตัวก่อนหน้านั้นก็ล้วนแต่ทำตัวว่านอนสอนง่าย ไม่ถือเนื้อถือตัว ว่าอย่างไรก็ว่าตามกัน 

         

        ภายหลังจึงมารู้ว่าเพื่อนๆที่มาอบรมด้วยกันในรุ่นนี้นั้น ล้วนแล้วแต่ไม่ธรรมดา เป็นนักธุรกิจก็เยอะ เป็นผู้บริหารองค์กรใหญ่ๆก็แยะ เป็นข้าราชการระดับสูงก็มาก ทุกคนล้วนตั้งใจมาบวชบูชาธรรม 60 ปีพระเดชพระคุณหลวงพ่อกัน ซึ่งก็ทำให้พระเดชพระคุณหลวงพ่อท่านปลื้มเป็นพิเศษถึงกับตั้งชื่อธรรมทายาทรุ่นนี้ว่ารุ่น”เนื้อนาบุญ” มีบางครั้งพระเดชพระคุณหลวงพ่อท่านมาเยี่ยมถึงไซท์อบรม ซึ่งเหล่าธรรมทายาทก็ต่างมีความปลื้มปีติกันเป็นอย่างมาก


        ช่วงแรกของการอบรมจะเน้นที่ การฝึกระเบียบลุกนั่งกราบไหว้ การท่องบทขานนาคและพิธีกรรมงานบวช เตรียมตัวเป็นพระแท้เป็นเนื้อนาบุญให้ญาติโยม 

        เมื่อถึงวันขอขมาผู้ปกครองเพื่อบรรพชาเป็นสามเณร หลวงพี่แอบคิดว่าถ้าคุณพ่อคุณแม่ยังมีชีวิตอยู่ ท่านคงจะปลื้มมากที่ลูกชายของท่านกำลังจะได้บรรพชาอุปสมบท
        

        แล้วก็มาถึงวันที่สำคัญที่สุดคือวันอุปสมบทซึ่งตรงกับวันที่ 29 มีนาคม พ.ศ. 2547 มันเป็นความภาคภูมิใจอย่างสูงสุดในชีวิตที่หลวงพี่ได้เข้าพิธีอุปสมบทที่อุโบสถวัดพระธรรมกาย โบสถ์หลังนี้แหละที่ตระหง่านสง่างามสะดุดตาหลวงพี่ตั้งแต่ย่างเท้าก้าวแรกมาถึงวัดพระธรรมกายเมื่อปลายปี 2526 ผ่านไป 21 ปี หลวงพี่ก็ได้มาอุปสมบทถูกต้องตามพุทธาณุญาตภายในโบสถ์หลังนี้

จะมีความปลื้มใด ..... เทียบได้กับ

ความปลื้มที่ถูกคณะสงฆ์สวดญัตติจตุถกรรม

ยกฐานะจากสามเณรขึ้นเป็นพระภิกษุนั้น

ไม่มีอีกแล้ว 

......................................
คลิ๊ก ฟังเพลง ชีวิตสมณะ

จากเรือนเหมือนนกที่จากคอน
ไม่อาวรณ์ เมื่อจรจากมา
สร้างชีวี ให้มีคุณค่า
แสวงหาแต่หนทางพระนิพพาน

มีผ้าแค่เพียงสามผืน
ทั้งหลับตื่นมีแต่ความชื่นบาน
สมบัติมีแต่อัฐบริขาร
เลี้ยงสังขารด้วยอาหารสาธุชน

ฝึกตนทนหิวบำเพ็ญตบะ
ด้วยคันถะวิปัสสนาทุกแห่งหน
รักธรรมะวินัย ยิ่งกว่าชีวิตตน
หวังหลุดพ้นวัฏฏะ ชนะมาร

เที่ยวจาริกทำประโยชน์ให้กับโลก
ดับทุกข์โศกโรคทางใจในสังสารฯ
ดั่งอาทิตย์สลายมืดห้วงจักรวาล
ทุกส่ำสัตว์สุขสราญด้วยธรรมกาย


นี่แหละคือชีวิตสมณะ
ที่สละกายใจน้อมถวาย
แด่องค์พระสัมมา ตราบจนกว่าชีพวาย
มุ่งทำงานถึงวันสุดท้าย ชนะมาญ
......................................

18  ส.ค. 2559 20:46

โดยพระธาดา จรณธโร

ประธานมูลนิธิธรรมชาติพิสุทธิ์
(องค์กรสาธารณประโยชน์)

อ่านบทนำ - บทที่ 6ได้ที่ 
http://buddhisthotissue.blogsp ot.jp/2016/08/series_1.html

อ่านบทที่ 7 : ชีวิตคือการเดินทาง ได้ที่

http://buddhisthotissue.blogspot.com/2016/08/7-series.html

อ่านบทที่ 8 : Been there .. Done that ..

http://buddhisthotissue.blogspot.sg/2016/08/8-been-there-done-that-series.html

อ่านบทที่ 9 : My way
http://buddhisthotissue.blogspot.jp/2016/08/9-my-way-series.html

อ่านบทที่ 10 : ซาโยนาระ
http://buddhisthotissue.blogspot.jp/2016/08/10-series.html