บทที่ 10 ซาโยนาระ (เขาว่าหลวงพี่เป็น...ผู้มีอิทธิพล The series)

บทที่ 10  :  ซาโยนาระ

เขาว่าหลวงพี่เป็น...ผู้มีอิทธิพล

โดยพระธาดา จรณธโร 
ประธานมูลนิธิธรรมชาติพิสุทธิ์ (องค์กรสาธารณประโยชน์)
......................................


       เมื่อตั้งใจเป็นประธานกองกฐินและตั้งใจบวชบูชาธรรมพระเดชพระคุณหลวงพ่อในโอกาสที่ท่านจะอายุครบ 60 ปีในปีถัดมาแล้ว ในช่วงเข้าพรรษาปี 2546 หลวงพี่ก็มาคิดว่า 

..บวชคราวนี้ตั้งใจอยู่กันยาวเลย 

ลองมาทดสอบกำลังใจตัวเอง

ดูซิว่าจะไปรอดไหม 

ก็เลยอธิษฐานถือศีลแปดตลอดพรรษา.. 

       ซึ่งก็มีผลพลอยได้หลายอย่าง เพราะปกติอาหารมื้อเย็นนั้นเป็นมื้อที่แพงที่สุด ในขณะที่ร่างกายไม่ได้ต้องการพลังงานไปใช้อะไรมากมาย สาเหตุที่มีลูกกันเต็มบ้านมีหลานกันเต็มเมือง ส่วนหนึ่งก็เพราะอาหารมื้อเย็นนี่แหละ! 


       เมื่อออกพรรษาแล้วก็คิดว่า อีกไม่กี่วันก็จะทอดกฐินแล้ว ทำบุญขณะถือศีลห้ากับทำบุญขณะถือศีลแปด แบบหลังย่อมได้บุญมากกว่า ก็เลยต่อเวลาการถือศีลแปดต่อไป เมื่อทอดกฐินเสร็จก็มาคิดต่อว่า นี่ก็ปลายปีแล้วอีกไม่กี่เดือนก็จะบวชอยู่แล้ว ถือศีลแปดมาสามสี่เดือนก็เริ่มคุ้นเคยจะย้อนกลับไปถือศีลห้าทำใม?  

..ในที่สุดหลวงพี่ก็ถือศีลแปด

ตลอดตั้งแต่ต้นพรรษา

จนกระทั่งถึงวันที่เข้ารายงานตัว

อบรมเป็นธรรมทายาทเลย

รวม 8 เดือนเศษ..

       ขอบอกว่ามันต้องใช้กำลังใจมหึมามหาศาลทีเดียว .. ถือศีลอยู่ในวัดหรือในป่าในเขามันก็อย่างหนึ่ง .. แต่การถือศีลแปดขณะที่พักอยู่คนเดียวในอพาร์ทเม้นท์กลางมหานครโตเกียวนั้นมันก็อีกอย่างหนึ่ง!

     

    หลวงพี่สะสมเทปธรรมะมงคลชีวิต 38 ประการตั้งแต่เข้าวัดใหม่ๆ แต่จนแล้วจนรอดก็ฟังไม่จบทั้ง 38 มงคลสักที จนกระทั่งมีแบบ MP3 พกพาสะดวก ในช่วงปีสุดท้ายที่อยู่ญี่ปุ่นนี้เอง ที่หลวงพี่ตั้งใจว่าจะฟังทุกมงคลเริ่มตั้งแต่ต้นจนจบให้ได้ จึงพกเครื่องฟัง MP3 ไปด้วยทุกที่ แต่ไม่ได้กะเกณฑ์ว่าจะต้องฟังให้จบทั้งหมดเมื่อไหร่ ว่างเมื่อไหร่โดยเฉพาะช่วงเดินทางนั่งรถไฟไปไหนมาไหนก็เปิดฟังไปด้วย 

   

       ยังจำได้วันหนึ่งขณะเดินอยู่ก็ฟังจบมงคลที่ 38 พอดี ตอนนั้นรู้สึกปลื้มใจมาก เพราะสาเหตุที่ได้เข้าวัดมาก็เพราะได้เห็นนิทรรศการมงคลชีวิต 38 ประการนี่แหละ แต่ต้องใช้เวลาถึง 20 ปีถึงได้ฟังครบทุกมงคล จึงเหลือบดูนาฬิกาว่ามันวันที่เท่าไหร่จะได้จำไว้เป็นประวัติศาสตร์ชีวิต 


       .. เหลือเชื่อแต่ก็เป็นความจริงวันนั้นเป็นวันที่ 21 ธันวาคม ตรงกับวันคล้ายวันเกิดของพระเดชพระคุณหลวงพ่อทัตตะชีโวพอดี .. 

       
      รวมเวลา 9 ปีที่หลวงพี่ทำงานกับบริษัทโนเกีย วันที่ 15 มีนาคม 2547 เป็นวันที่หลวงพี่ทำงานเป็นวันสุดท้าย องค์กรแห่งนี้แหละที่หลวงพี่ได้ประสบการณ์ชีวิตการทำงานอย่างมากมาย ได้พบเพื่อนร่วมงานจากหลากหลายเชื้อชาติ  หลังจากส่งมอบข้าวของคืนบริษัทแล้วตอนเย็นหลวงพี่เดินออกจากออฟฟิส พร้อมร่ำลาเพื่อนร่วมงาน จำได้ว่าเพื่อนญี่ปุ่นคนหนึ่งทักว่า 

“ทาดาซัง ตั้งแต่ผมเห็นคุณมา

ไม่เคยเห็นคุณยิ้มอย่างมีความสุขเท่านี้มาก่อนเลย” 

       ก็แน่ละ หลวงพี่คิดในใจ เขาไม่รู้หรอกว่าหลวงพี่รอวันนี้มานานแค่ไหนแล้ว ตำแหน่งหน้าที่การงาน ความมีอำนาจความมีหน้ามีตาในสังคมหรือที่เรียกกันว่าหัวโขนนี่แหละเป็นพันธนาการชิ้นสำคัญอีกชิ้นหนึ่งของมนุษย์ บัดนี้หลวงพี่สละหลุดออกมาได้แล้ว

       เมื่อเคลียร์ข้าวของที่อพาร์ทเม้นท์ ก่อนจะส่งคืนห้องหลวงพี่มองไปรอบๆ สามปีกว่าที่แล้วตอนมาดูห้องนี้มันก็อยู่ในสภาพนี้แหละ เรียบ โล่ง กว้างขวาง หลวงพี่ได้ใช้ชีวิตที่สะดวกสบายเต็มที่ตามประสาชาวโลกที่นี่ หน้าร้อนมีแอร์ หน้าหนาวมีฮีทเตอร์ ตอนนี้มันย้อนกลับสู่สภาพเดิมของมันแล้ว พร้อมต้อนรับผู้ที่จะมาอาศัยอยู่คนต่อไป 

.. สมบัติผลัดกันชม .. 

งานบุญทอดกฐินสามัคคี ภายในห้องปฏิบัติธรรมวัดพระธรรมกายโตเกียว

       ในคืนวันที่ 18 มีนาคม 

       หลวงพี่เดินทางไปที่วัดพระธรรมกายโตเกียว เพราะคณะพระอาจารย์และเจ้าหน้าที่จัดงานเลี้ยงส่งให้ งานเลี้ยงของบริษัทนั้นจำรายละเอียดไม่ค่อยได้ (เพื่อนร่วมงานคงรู้สึกว่ามันเป็นงานเลี้ยงที่แปลกมาก เพราะคนที่เขาเลี้ยงส่งนั้น ไม่ดื่มเหล้าแถมไม่กินข้าวเย็นอีกต่างหาก) แต่งานเลี้ยงส่งที่ศูนย์ฯหลวงพี่จำได้ค่อนข้างดี วันนั้นหลวงพี่เป็นเจ้าภาพเลี้ยงปานะและไอศครีมกับพระและเจ้าหน้าที่ทั้งศูนย์ ในคืนนั้นพระอาจารย์ท่านได้มอบดวงแก้วขนาด ๖ เซ็นติเมตรเป็นของขวัญให้หนึ่งดวง หลวงพี่ตั้งชื่อให้ดวงแก้วดวงนี้ว่า 

“เนกขัมมะ” 

พระอาจารย์ที่ศูนย์วัดพระธรรมกายโตเกียว
มอบดวงแก้วขนาด 6 cm ให้เป็นของขวัญ

        เนื่องจากมีกีต้าร์ของหลวงพี่ที่รอส่งกลับเมืองไทยอยู่ที่ศูนย์หนึ่งตัว หลวงพี่จึงใช้โอกาสนั้นเล่นกีต้าร์และร้องเพลง มันเป็นเพลงที่บรรยายความรู้สึกของคนที่พลัดพรากจากบ้านเมืองมาได้อย่างถึงแก่นของอารมณ์


.. จำได้ว่าเล่นกีต้าร์ไป 
ร้องเพลงนี้ไป 
เห็นหลายคนในห้องน้ำตาซึม..

......................................

ฟังเพลง เดือนเพ็ญ

เดือนเพ็ญสวยเย็นเห็นอร่าม
นภาแจ่มนวลดูงาม เย็นชื่นหนอยาม เมื่อลมพัดมา
แสงจันทร์นวล ยวนใจข้า คิดถึงถิ่นที่จากมา
คิดถึงท้องนา บ้านเรือนที่เคยเนา

กองไฟ สุมควายตามคอก เจ้าคง ไม่มืดดับดอก
จันทร์เอ๋ย ช่วยบอกให้ลมช่วยเป่า
สุมไฟให้แรงเข้า พัดไล่ความมืดเย็นหนาว
ให้พี่น้องเรา นอนหลับอุ่นสบาย

เรไรร้องดังฟังว่า
เสียงเจ้าที่เฝ้าครวญหา ลมเอ๋ย ช่วยพากระซิบข้างกาย
ข้ายังคอยอยู่ไม่หน่าย มิเลือนห่างจากเคลื่อนคลาย 
คิดถึงมิวายที่เราจากกัน

ลมเอยช่วยเป็นสื่อให้
นำรักจากห้วงดวงใจ 
ของข้านี้ไปบอกเขาน้ำนา
ให้เมืองไทยรู้ว่า
ไม่นานลูกที่จากมา
จะไปซบหน้ากับอกแม่เอย..

......................................
     

     

 นั่นเป็นการจับกีต้าร์ร้องเพลง

เป็นครั้งสุดท้ายในชีวิตของหลวงพี่ ..

16  ส.ค. 2559 15:37

โดยพระธาดา จรณธโร

ประธานมูลนิธิธรรมชาติพิสุทธิ์
(องค์กรสาธารณประโยชน์)

อ่านบทนำ - บทที่ 6ได้ที่ 
http://buddhisthotissue.blogsp ot.jp/2016/08/series_1.html

อ่านบทที่ 7 : ชีวิตคือการเดินทาง ได้ที่

http://buddhisthotissue.blogspot.com/2016/08/7-series.html

อ่านบทที่ 8 : Been there .. Done that ..

http://buddhisthotissue.blogspot.sg/2016/08/8-been-there-done-that-series.html

อ่านบทที่ 9 : My way
http://buddhisthotissue.blogspot.jp/2016/08/9-my-way-series.html