บทที่ 7 ชีวิตคือการเดินทาง (เขาว่าหลวงพี่เป็น...ผู้มีอิทธิพล The series)

บทที่ 7 : ชีวิตคือการเดินทาง

ชีวิตคือการเดินทาง

เขาว่าหลวงพี่เป็น...ผู้มีอิทธิพล !!!

 โดยพระธาดา จรณธโร 
ประธานมูลนิธิธรรมชาติพิสุทธิ์ (องค์กรสาธารณประโยชน์)



     
  ไม่นานนักหลังจากคุณแม่ถึงแก่กรรม 

 คุณพ่อก็ป่วยเป็นมะเร็งปอด 

เพียงหกเดือนหลังจากหมอตรวจพบโรคร้ายท่านก็เสียชีวิต 

 หลวงพี่อยู่กับท่านที่ข้างเตียงผู้ป่วยจนถึงวาระสุดท้าย .. 

จะทำอย่างไรต่อไปดี? 

       ตั้งใจจะตอบแทนบุญคุณท่านทั้งสอง แต่ท่านก็มาจากไปแล้วทั้งคู่ หลวงพี่มีพี่สองคน คนกลางเป็นผู้หญิง เราเข้าเรียนพร้อมกันและมักจะอยู่ห้องเดียวกัน พี่สาวคนนี้เรียนเก่งมาก แต่ต่อมาป่วยหนักจนไม่สามารถเรียนหนังสือได้ ต้องออกจากโรงเรียนตั้งแต่ชั้นมัธยม คุณพ่อคุณแม่ห่วงลูกคนนี้มาก เมื่อทั้งคุณพ่อคุณแม่เสียชีวิตแล้ว จึงเป็นภาระของพี่ชายคนโตในการดูแลน้องสาว

       มาถึงตอนนี้หลวงพี่จึงมีความตั้งใจว่าจะทำงานเก็บเงินให้พี่ๆสักก้อน พอหายห่วงแล้วจะได้มาบวชตามความตั้งใจ 

 

 ปี 2537 

       หลวงพี่เข้าทำงานที่ SITA Telecom ซี่งเป็นบริษัทสื่อสารข้อมูลของสายการบินทั่วโลก มีสำนักงานใหญ่อยู่ที่เมืองนีซ ประเทศฝรั่งเศส ที่ไหนมีสนามบินนานาชาติ ที่นั่นต้องมีออฟฟิสของ SITA อยู่เสมอ (อธิบายให้เข้าใจง่ายๆว่า สายการบินทั่วโลก ลงขันกันตั้ง SITA ขึ้น เพื่อใช้เป็นกองกลางในการดูแลระบบสื่อสารข้อมูล) 


       งานของหลวงพี่คือการสอนอุปกรณ์และโปรโตคอลการสื่อสารข้อมูลให้กับพนักงานของ SITA ในประเทศแถบเอเซีย 

       ชีวิตช่วงนี้ของหลวงพี่ต้องเดินทางเป็นว่าเล่น เดินทางจนต้องเพิ่มหน้าพาสพอร์ทบ่อยๆจนพาสพอร์ทหนาตึ้ก บ่อยครั้งเมื่อผ่านด่านตรวจคนเข้าเมือง เจ้าหน้าที่ต้องใช้เวลาหาหน้าวีซ่าเป็นนานสองนานกว่าจะเจอ ทำงานที่ SITA อยู่ 2 ปีหลวงพี่เดินทางไปเกือบสามสิบประเทศทั้งไปเรียนและไปสอน บางประเทศก็ไปหลายๆครั้ง 


       เคยคุยเล่นกับเพื่อนร่วมงานว่าไปลอนดอนบ่อยกว่าไปวงเวียนใหญ่อีก เดินทางบ่อยจนคนข้างบ้านคิดว่าหลวงพี่ทำงานสายการบิน

       แม้จะต้องใช้ความรู้ความสามารถอย่างมากในการทำงาน ทั้งเหน็ดเหนื่อยกับการเดินทาง แต่รายได้สมัยทำงาน SITA ก็แค่อยู่ในระดับพออยู่ได้ ยังไม่เห็นวี่แววเลยว่าจะเก็บเงินก้อนได้อย่างไร

       
       .. หลวงพี่อธิษฐานกับพระเดชพระคุณหลวงปู่บ่อยครั้งว่าขอให้หลวงพี่ได้หลุดพ้นจากพันธนาการทั้งหลายโดยเร็วเถิด จะมาบวชช่วยหลวงปู่เผยแผ่พระพุทธศาสนา วิชชาธรรมกาย .. อีกไม่นานแล้วคำอธิษฐานของหลวงพี่กำลังจะกลายเป็นความจริง ..

       ในที่สุดหลวงพี่ก็ถูกชักชวนให้มาทำงานที่บ.โนเกียเทเลคอมมูนิเคชั่นส์ (ไม่ใช่ส่วนที่ขายโทรศัพท์มือถือ) ในแผนกฝึกอบรม  เนื่องจากเป็นยุคที่โนเกียพึ่งเข้ามาบุกเบิกตลาดในเอเซีย ในช่วงนั้นจึงมีเอ็กซแพท (Expat คือพนักงานบริษัทที่ทำงานนอกประเทศของตัวเอง โดยบริษัทรับผิดชอบค่าใช้จ่ายให้ทุกอย่าง ทั้งค่าที่พัก ค่าเล่าเรียนลูก ค่าเดินทาง ค่าประกันต่างๆ) ทำงานเป็นจำนวนมาก

       ช่วงนั้นธุรกิจในเมืองไทยกำลังบูมมีลูกค้ารายใหญ่หลายราย ประเทศไทยก็เลยได้เป็นสำนักงานประจำภูมิภาคเอเซียแปซิฟิค


       เนื่องจากภาวะการแข่งขันที่สูงในโลกธุรกิจทุกคนต้องทำงานอย่างหนัก เลิกงานแล้วพนักงานก็จะจับกลุ่มสังสรรค์กันคลายเครียดตามประสาชาวโลก ซึ่งหลวงพี่ก็จะหลบเลี่ยงเสมอ ยกเว้นเป็นงานเลี้ยงที่หลบไม่ได้ หลวงพี่ทำให้ฝรั่งงงกันบ่อยๆ เมื่อมาชักชวนให้ดื่มเหล้า หลวงพี่ก็จะตอบสบายๆว่า Sorry I don’t drink. (ขอโทษผมไม่ดื่ม) ฝรั่งหลายคนคงไม่เคยเจอคนไม่ดื่มเหล้า พยายามถามว่าหลวงพี่มีปัญหาสุขภาพอะไรหรือเปล่า 

       แต่ในที่สุดทุกคนก็ยอมรับว่าหลวงพี่ไม่สูบบุหรี่และไม่ดื่มเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์

 ใครบอกว่าไม่ดื่มเหล้าเข้าสังคมไม่ได้? 

 ใครบอกว่าไม่ดื่มเหล้าการงานจะไม่ก้าวหน้า?

      


  ปี 2540  

       บริษัทลงทุนสร้างศูนย์ฝึกอบรมขึ้นที่ออฟฟิสที่ซอยรางน้ำ เพื่อใช้อบรมลูกค้าของบริษัทจากทั่วภูมิภาคเอเซียแปซิฟิค .. หลวงพี่ได้รับมอบหมายให้เป็นผู้จัดการศูนย์ฝึกอบรม 

       จำได้ครั้งหนึ่งไปประชุมที่ฟินแลนด์มีผู้จัดการศูนย์ฝึกอบรมจากทั่วโลกมาประชุมกัน ตอนกลางคืนก็พากันไปเลี้ยงสังสรรค์ แน่นอน..ติดลมกินเหล้ากันเมามาย ตกเช้าพอเจอกันผู้จัดการจากดัลลัสก็บอกกับหลวงพี่ว่า 
       Thada, you are wise that you don’t drink. I’ve got a terrible headache now. (ธาดา ยูคิดถูกแล้วที่ไม่ดื่มเหล้า ตอนนี้ไอปวดหัวชิ้บ...)



  ปี 2541   

        ตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายฝึกอบรมระดับภูมิภาคว่างลง .. หัวหน้าเรียกหลวงพี่เข้าไปพบ แล้วแจ้งว่าหลายปีที่ผ่านมาตำแหน่งงานระดับนี้จะมีแต่เอ็กซแพทมาดูแล เพราะต้องเป็นตัวแทนของบริษัทไปพบและเจรจากับลูกค้าทั่วทั้งภูมิภาค แต่บริษัทก็อยากจะทำให้เป็นตัวอย่างว่าพนักงานในประเทศก็มีโอกาสรับผิดชอบงานสำคัญๆเช่นกัน จึงมอบตำแหน่งที่ว่างลงนั้นให้หลวงพี่ 

       ถัดมาอีกไม่นาน บ.โนเกียได้ไปเปิดศูนย์วิจัยที่ญี่ปุ่นและเริ่มมีลูกค้าหลายราย ตอนแรกๆหลวงพี่ต้องแบ่งเวลาครึ่งหนึ่งไปอยู่ญี่ปุ่นและอีกครึ่งหนึ่งกำกับดูแลงานในประเทศอื่นๆ ปลายปี 2543 บริษัทก็ส่งหลวงพี่ไปประจำเป็นเอ็กซแพทที่ญี่ปุ่น เพื่อสร้างศูนย์ฝึกอบรมและดูแลศูนย์วิจัยด้วย 

       ในเวลาไม่นานหลวงพี่ก็ส่งเงินมาให้พี่ชายซื้อที่ดินและสร้างบ้านอีกทั้งปรับปรุงบ้านของคุณพ่อคุณแม่เป็นห้องให้เช่า ส่วนพี่สาวนั้นเสียชีวิตไปก่อนหน้านั้น .. 

ถึงตอนนี้หลวงพี่ก็หมดห่วงแล้ว ..

8  ส.ค. 2559 14:48

 โดยพระธาดา จรณธโร

ประธานมูลนิธิธรรมชาติพิสุทธิ์
(องค์กรสาธารณประโยชน์)

อ่านบทนำ - บทที่ 6ได้ที่ 
http://buddhisthotissue.blogsp ot.jp/2016/08/series_1.html